“နင္ရယ္…”

့
ဒီအခ်ိန္ေလးေတြ...
ငါ့ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ မွန္ကန္ေနတာ နင့္ေၾကာင့္ပါ...
ငါ့ ေျခလွမ္းေတြ အလွည့္က် ဆန္႕ထုတ္တိုင္း နင့္ဆီကို ဦးတည္မိတာ...
ငါ့ စိတ္ခံစားမွဳေတြ ရြက္လႊင့္တိုင္း နင့္ဆီပဲ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တာ...
ငါ့ မ်က္၀န္းေတြထဲ ပုံရိပ္ေတြ လာလာထင္ဟပ္တုိင္း နင္ပဲ ထင္ထင္ေနတတ္ေတာ့တာ...
ငါ့ နွလုံးသား လက္၀ဲရင္အုံကို တစ္ရံမလပ္ ရိုက္နွက္တို္င္းကို တမ္းတေနမိတာ...
ငါ့ နားေတြကလည္း နင့္ စကားသံေတြပဲ ယဥ္ပါးေနတတ္တာ...
ငါ့ လက္ေတြ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ မိသမွ် နင့္လက္ဖ၀ါးနုနုငယ္လား အမွတ္မွားမိတာ...
နင္နဲ ့ ပက္သတ္လို႕ ငါ့ေပ်ာ္၀င္မွဳေတြ တခန္းရပ္ဖို႕ အသင့္မျဖစ္ေသးတာ....
ခြင့္လႊတ္ပါ...။

ေမာင္ငယ္

“က်ဆံုးခန္း”

့
နင့္အေၾကာင္းေတြ
အိပ္မက္ မက္ခ်င္လြန္းလို႔တဲ့
ငါ့အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာင္
ငါျပန္အိပ္တတ္ေနျပီ
ဟုတ္ကဲ့ အခုုထပါျပီ …။
အေမွာင္ထုေတြ လင္းလက္တဲ့
ငါ့အခန္းငယ္ထဲ
အလင္းတန္း တစ္စက္က်ေရာက္လာဖို႔လဲ
ငါမဖိတ္ေခၚဘူး
အျမင္ေတြ က်င့္သားရေနလို႔…။
အခမဲ့ ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြ မ်ားတယ္
စြန္႔လႊတ္ျခင္းကို ေက်နပ္စြာ
လက္ခံေရာင့္ရဲ့ေနတတ္တဲ့ ငါ့ နွလံုးသားကို
ဒီေန ့အက်ဥ္းခ်ပစ္မယ္...။
အသဲကြဲဖူးမွ ခံစားခ်က္ျပင္းတယ္ ဆိုတဲ့
အသံလွိဳင္းေတြ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္
မတိုက္ဆိုင္လြန္းလို ့ပါ
အခုလို……….. ၾက...။
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား နားလည္မလား ?
အကၡရာေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ စာသား
အသံေတြ ဗလာက်င္းတဲ့ စကား
ကိုယ္တိုင္ၾကံဳဖူး ရူးသြားမယ္...။

ေမာင္ငယ္