“အခန္း”

့
ေဘးနံထက္ေအာက္ က်ဥ္းက်ပ္လာ
ငါ့၀ိဥာဥ္ေတာင္ ေျခဆန္ ့လက္ဆန္ ့ မရွိေတာ့ဘူး…
အျမင္အာရုံ ေဘာင္က်ဥ္း
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း မရွိဘူး…
လိုအပ္သေလာက္ ရွဴသြင္းဖို ့
အိမ္မက္နဲ ့လက္ေတြ ့ အ၀င္အထြက္ မမွ်ဘူး…
အတၱေကာင္က မာနကိုထမ္းပိုး တက္တက္ဖိစီးတာ
ဒီကိုယ္မွာ ဒီထက္ ပိုက်ဳံ ့စရာမရွိေတာ့ဘူး…
အားအင္ဆုတ္ယုတ္ ခ်ိနဲ ့ေခြယိုင္
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မမတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး…
ေနာက္ဆံုး ငါ့ခႏၶာက ငါ့၀ိဥာဥ္ကို
၀မ္းေျမာက္စြာ ကိုယ္လႊတ္ရုန္းထြက္ခြင့္ ျပဳခဲ့တယ္…။

ေမာင္ငယ္