"လျပည့့္ည ..... ဒါဟာ လျပည့္ည"

့
က်ေနာ့္ ပါးျပင္ထက္
မွိန္ျပျပ အလင္းတန္းတစ္စက္ ရွပ္တိုက္သြား
မသိျခင္း တစ္၀က္နဲ ့ လန္ ့နိုး
ေၾသာ္ .... လေရာင္က ခိုးနမ္းသြားတာကိုး ... ။

အေမွာင္ထဲမွာ အလင္းႏုႏု
ေအးျမမွဳနဲ ့ ရွဳလို ့မ၀ဘူး
ဒီမွာၾက ဒါကိုက ရေတာင့္ရခဲ ဆုတစ္ခုလိုပဲ ... ။

က်ေနာ္နဲ ့ သူမၾကား
ၾကားခံနယ္ ရုပ္၀တၳဳတို ့နဲ ့
ပနံရေနမွဳက ႏွိဳင္းတုလို ့မရေလာက္ေအာင္ ... ။

အပူေပးထားတဲ့ အခန္းထဲက ေလေႏြးေႏြး
ေဆာင္းဦးဒဏ္ကို က်ားကန္ေပးေနဆဲ ... ။

ေရမွဳန္ေရစက္တို ့ေျခာက္ကပ္ အကြက္ထေနတဲ့
ျပတင္းတံခါး မွန္နံရံတစ္ခ်ပ္
မတ္တတ္ရပ္ရင္း အေညာင္းမိေနျပီ ... ။

သုညနားကပ္ေနတဲ့ အျပင္ဘက္ကေလ
ပံုမွန္ခ်ိန္ထက္ပိုလူး လေရာင္ေၾကာင့္
ျမဴးေနေလရဲ ့ ... ။

ေႏြရာသီ၀တ္ အကၤ် ီတို ့ ခၽြတ္ခ်ထားတဲ့
အျဖဴေရာင္ပင္စည္တို ့ရဲ ့ ရိုးတံမ်ား
ေကာင္းကင္ၾကီးကို သူပဲ ပင့္မထားသလိုလို ... ။

အျမဲစိမ္းတဲ့ ထင္းရူးပင္ေတာတန္းငယ္ေလး
သူ ့လက္တန္မ်ား ေအာက္ဘက္ကိုပဲ ျဖန္ ့ကား
စိတ္ဓာတ္က်ေနေလသလား မသိ ... ။

တိမ္ထုနဲ ့ ၾကယ္စုတို ့ ရန္သတ္ျပီး
ေစာေစာအိပ္တန္း တက္ၾကလို ့
ဒီည သူမ အာကာယံကို အပိုင္စားရတယ္ ... ။

အစြမ္းရွိသေလာက္ အလ်ားလိုက္ ထြန္းလင္း
ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္ အခန္းတြင္းထိ
ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့ ... ။

ဒါနဲ ့ စကားမစပ္
ဒီည အမိေျမမွာဆို အေဖာ္တစ္သင္းနဲ ့
ၾကက္သားကာလသားဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးကို
လေရာင္အနမ္းခံရင္း........................။

ေမာင္ငယ္